سوزندوزی، یکی از شاخه‌های صنایع‌دستی و از هنرهای بسیار ظریف و در واقع نوعی گلدوزی و یکی از روش‌های قدیمی آرایش لباس ایرانی‌هاست.
این هنر زیبا که با نخ وسوزن روی پارچه ودیگر بافت‌ها انجام می‌گیرد، به پارچه‌های ساده و بدون نقش روح می‌دمد و آنها را چشم نواز میکند.
در ایران که مهد هنر سوزندوزی بیشتر در بلوچستان (بلوچ ها) و بعضی از مناطق دیگر ایران همچون اصفهان (ارامنه)، بختياري‌ها، شمال كشور(تركمن‌ها)، خراسان و يزد (زرتشتيان يزد) عموما توسط زنان انجام می‌شود.
و البته سوزندوزي‌هاي اين مناطق از لحاظ طرح، رنگ و نوع دوخت با هم تفاوت‌هايي دارد.
در غرب ایران قطعاتی از منسوجات سوزندوزی شده با نقش‌های پیچیده پیدا شده، که قدمت آنها به شش هزار سال پیش از میلاد مسیح می‌رسد. شواهد تاریخی مبنی بر این است که در دوره‌ی هخامنشی لباس‌های اعیان و دربایان و حتی محافظین آنها با سوزندوزی فاخر، تزیین می‌شده که حتی در آن دوره هم زنان کار بافندگی و سوزندوزی را انجام می‌دادند.
نقوش سوزندوزی ، همگی انتزاعی هستند و معنایی نمادین دارند که برگرفته از عناصر طبیعت پیرامون هنرمند است، از جمله گل‌نقش، قوچاق، چاقماق، ایچیان و…
